Sint Ignatius-boon
Een klein bitter zaadje, maar toch zoet voor onze gezondheid, maar enkel in lage dosering!
De Sint Ignatiusboon komt oorspronkelijk uit de Filippijnen en werd ooit beschouwd als een magisch zaad, maar wordt nu door de farmaceutische industrie gebruikt om gezondheidsoplossingen te produceren. Dankzij de zorgvuldig gedoseerde alkaloïden kan het een gunstig effect hebben op bepaalde goedaardige gedragsstoornissen.
Van waar komt de Sint-Ignatiusboon?
De Sint Ignatiusboon is het zaad van Strychnos ignatii. Een klimstruik uit de Loganiaceae familie. Zijn stam, die ongeveer tien centimeter dik is, heeft een gladde, roodachtige schors. De dunne, donzige takken hebben tegenoverstaande, kruisvormige bladeren die tot 25 cm lang kunnen zijn. Strychnos ignatii bloeit het hele jaar door en de bloemen zijn groenig en onopvallend, gegroepeerd in bloemschermen. De vruchten zijn 12 cm in diameter en hebben een geeloranje schil waardoor ze een beetje op een pompoen lijken. Ze bevatten de beroemde Sint Ignatius bonen. Ongeveer veertig zaden gemiddeld, van ongeveer 3 cm lang, dofbruin en zeer bitter.
St. Ignatiusboon of Ignatia amara
De eerste persoon die Strychnos ignatii en zijn zaden beschreef was Georges Joseph Kamel. Deze jezuïet, alsook botanicus en apotheker, was eind 17e eeuw als missionaris naar de Filippijnen gestuurd. Daar observeerde hij de plant en noemde deze "Ignatii", als eerbetoon aan de heilige Ignatius van Loyola, de stichter van de jezuïetenorde waartoe hij behoorde. Daarom wordt Strychnos ignatii ook St. Ignatius' bonenboom genoemd. Strychnos is een Latijnse afgeleide van strýchnos hypnóticás, twee termen die de bitterzoete bessen met een verdovende werking aanduiden van een vrij algemeen "onkruid": de nachtschade. En tenslotte betekent amara
"bitter".
De Sint Ignatiusboon: ooit magie, nu een medicijn
In een tijd waarin geneeskunde en magie nauw verbonden waren, werden de bonen van Sint Ignatius gebruikt als tegengif voor liefdesdrankjes en andere magische drankjes. Op een meer "serieuze" manier werden de zaden gebruikt voor hun versterkende werking op de maag en darmen. Ze zouden de kracht hebben om "urine en wind te verdrijven". Ze werden ook voorgeschreven ter bestrijding van koorts en ascariden, de ronde, langwerpige parasitaire wormen. Kortom, de bonen van St Ignatius hadden van alles wat. Tegenwoordig weten farmaceutische laboratoria de twee giftige alkaloïden, strychnine en brucine, te doseren om gezondheidsoplossingen aan te bieden die, in lage doses, inwerken op bepaalde goedaardige gedragsstoornissen zoals angst, plankenkoorts of slaapstoornissen. Maar pas op: St Ignatius boontje betekent giftig!